De test:

De fokker zette het kleine frutsel midden in de grote voortuin op de grond en liep weg (*). Daar stond ze dan. Ze keek om zich heen en zag 2 meter voor zich een stapel spulletjes. Enkele meters daarachter zat de puptester. Puppy stapte naar het stapeltjes en keek: een opgerolde washand, sokken met knopen er in, een vleugel...
"He, een vleugel!" Ze pakte verheugd de vleugel op, keerde zich om en stapte er met opgeheven staartje mee weg "Jippie, buit!". De tester kwam van haar plaats, zodat ze weer in beeld  was van het kleine dappertje en lokte (*) het puppy door haar opgewekt te roepen. Pup keek blij verrast om en kwam vrolijk naar haar toe, met vleugel.
Nadat de tester haar hartelijk bedankt had voor het inleveren van de vleugel, volgde (*) het puppy haar, zeer opgewekt rennend, naar het grasveldje. Onderweg maakte ze verschillende pirouetjes van blijdschap.
In het grasveld liet ze op een spoortje (*) van vlees zien, over een prima neus te beschikken. Ze heeft erg intensief staan snuiven.
De tester maakte zich klaar voor enkele apporteerspelletjes, terwijl frutsel de gelegenheid te baat nam, nog even een kijkje te nemen, verderop op het veld: "Wat is de wereld leuk en wat valt er nog veel te ontdekken!!"
Toen ze geroepen werd, sprintte ze terug naar de tester en deden ze enkele apporteerspelletjes (*) met verschillende voorwerpen. Puppy rende vrij en blij, in rap tempo, achter de verschillende materialen aan, om ze stuk voor stuk met dezelfde vaart, retour afzender te brengen.
Na deze apportjes, was het tijd voor 'het hekje' (*). De tester pakte 't puppy van de grond en zette haar over een hekje, waar ze om de zijkanten heen moest lopen om er achter vandaan te komen. Zelf ging de tester enkele meters voor het hekje staan en riep vrolijk. Frutsel vond het een opwindend onderdeel. Ze ging niet zitten wachten, ze werd niet boos of gefrustreerd en evenmin ging ze rustig op zoek naar de oplossing. Puppemans draaide pirouetjes van blije opwinding en kwam zo toevalligerwijze achter de lange zijkanten vandaan. "Hiep hoi, opgelost!" hipte ze op de tester af. Aansluitend zoefde ze weer door de lucht, om zichzelf opnieuw achter het hekje terug te vinden... Het testje wordt 2 maal herhaald, om het leervermogen te testen.
Opnieuwd raakte ze niet verslagen of gefrustreerd, maar draaide zich blij en geheel toevallig achter het hekje vandaan, om zich weer blij in de armen van de tester te storten, om voor de laatste keer over het hekje gezet te worden. Deze laatste keer draaide ze zich resoluut om en stapte snel en zeer doelbewust om het hekje heen "Ja, ik ben gekke Gerritje niet!" 
Op naar een onderdeel om het doorzettingsvermogen te testen. Hier wordt een buisje (*) aangeboden, waarin wat lekkers zit. Geöbserveerd wordt of de pup probeert dit te pakken te krijgen en wat ze allemaal uit de kast haalt om haar doel te bereiken. Hier hield ze haar hoofd er heel goed bij, want slimpie ging plat op de grond liggen, zodat ze haar koppie er diep in kon steken en meteen 'bingo' had... Het buisje werd daarna direct opgeruimd, zodat ze niet verder kon laten zien wat ze zoal wist te bedenken. Reden was dat zij in de rest van de test al liet zien over voldoende passie en buitdrift te beschikken om niet zo gauw te zullen opgeven.
Nu volgden 3 minder gezellige onderdelen:
Allereerst werd er een paraplu (*) open geklapt op het veld, voor haar snufferd. Na een minimale schrikreactie, herstelde ze direct en ging kijken naar het grote zwarte scherm wat daar out-of-the-blue stond. De tester klapte de plu weer in en legde 'm op het veld, zodat frutsel kon proberen of je het ook kon apporteren...
De tester riep haar bij zich voor het volgende onderdeel. Terwijl de uk op haar af rende, rammelde ze hard met een blikje steentjes (*). De pup-tester die ons A-nest getest heeft, zou zonder twijfel gemompeld hebben "doof". De tester wierp het blikje aansluitend op het veld, waarna puppemans er bovenop sprong: "Spelen!!"
Het laatste 'vervelende' onderdeel is de stemcorrectie (*). De tester zat op haar knieën en bood puppy een korst brood aan. Zodra pup er van ging knabbelen, kreeg ze een boze brul. Zoals eerder geconstateerd: doof. De tester herhaalde de verbale correctie en nu stopte puppy, overigens zonder onder de indruk te zijn.
Puk werd opgetild en werd meegedragen naar een stoel waarop de tester plaats nam met pup op schoot. Voor op schoot (*) zitten heeft dit meisje geen tijd, dat was me tijdens het bezoek ook al opgevallen. De tester moest dan ook goed opletten dat ze niet van schoot kukelde. Verrassend was dan ook hoe makkelijk ze zich schikte in de babyhouding (op de rug) waarin ze vervolgens gelegd werd. Net als Merel - een jaar geleden - onderging ze dit ontspannen en lag zoet te genieten van het gekriebel, terwijl ze vriendelijk contact maakte met de tester: zeer inschikkelijk. Deze houding werd lang aangehouden en pas na lange tijd werd ze het zat en begon wat te stribbelen en te piepen: verzet zonder angst.
Pukkie werd op de grond gezet (*) en ging direct breed kwispelend op onderzoek in dit deel van de tuin, waar ze nog niet geweest was. Ze stapte op de bloembakken af en ging er tegenop staan, zodat ze er in kon kijken. Daarna stapte ze verder 'de wijde wereld' in...
Ondertussen liep de tester terug richting het veld voor het volgende en laatste onderdeel. Daar aangekomen, riep ze 't puppy, dat zich onmiddellijk blij naar de tester haastte, voor het laatste onderdeel.
De test werd afgesloten met een herhaling van de apportjes (*). Bedoeld als een herkansing voor de pups die op gang moeten komen, bijvoorbeeld doordat ze uit hun slaap werden gehaald of wat onzeker zijn. Babyhondjes als Maartje en Merel doen beide rondes enthousiast mee, maar laten gedurende de tweede ronde het belang zien van niet té lang trainen, omdat ze van vermoeidheid 'dol' en slordig worden:
Puppy Maartje apporteerde ook gedurende de 2e ronde vol enthousiasme en schudde daarbij opgewonden met de vleugel, wat natuurlijk een heel opwindende buit is. Tenslotte stuiterde ze in speelhouding om het geworpen konijnenvelletje, om er uiteindelijk moe en voldaan bij neer te ploffen. 
Door sommigen wordt schudden door een toekomstige jachthond, per definitie als 'zorgelijk' of 'problematisch' gedrag gezien, door anderen (en mij) wordt het gezien als heel gewoon gedrag voor een blij, opgewonden babyhondje, wat nog níets geleerd heeft over apporteren.
De test was afgelopen, de tester liep op ons af om te overleggen over de samenvatting. Puk stuiterde eveneens onze kant op, met een mooie - zelf gevonden - kiezel tussen haar voortanden.
 
De tester sloot het testje af met de woorden: "Dit meisje is klaar voor de wereld".